കണ്ണ് ഉള്ളപ്പോഴെ കണ്ണിന്റെ വിലയറിയൂ എന്ന് പറയുന്നത് എത്ര ശരി.നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ഭരണ സംവിധാനങ്ങളെയും യാത്രാ സംവിധാനങ്ങളെയും നിശിതമായി വിമര്‍ശിച്ചു നടന്നിരുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്‍.പ്രത്യേകിച്ചു മണിക്കൂറുകള്‍ വൈകി മാത്രം ഓടുന്ന ട്രെയിനുകള്‍ ഉള്ള റയില്‍വേ വകുപ്പിനെ.ജീവിത ചക്രം തിരിഞ്ഞു.കടല് കടന്നു ഞാനും ദുബായിലെത്തി.പടച്ചവന്റെ അനുഗ്രഹം കൊണ്ട് നല്ല ഒരു ജോലിയും കിട്ടി.എന്റെ റൂമില്‍ നിന്നും ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് ഞാന്‍ ദുബായ് മേട്രോയിലാണ് പോകാറുള്ളത്.ആദ്യത്തെ ഒരാഴ്ച മെട്രോ എനിക്ക് കൌതുകമായിരുന്നു.പിന്നെ പിന്നെ ഇത് "യന്ത്രങ്ങള്‍ സഞ്ചരിക്കുന്ന യന്ത്രം" ആണെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു.ഒരേ സമയം സ്ഥിരമായി യാത്രചെയ്യുന്ന കുറെ ആളുകളെ ഞാന്‍ കാണാറുണ്ട്‌.10 മാസത്തിനിടയ്ക്കു പരസ്പരം പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ഒരു മുഖവും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല.തൊട്ടു മുമ്പില് നില്‍ക്കുന്ന ആള്‍ നിന്ന നില്‍പ്പില്‍ തന്നെ തട്ടിപോയാലും ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല.ദുബായ് ഒരു ഹൈ ടെക്ക് നഗരമായിരിക്കാം.സൗഹൃദം പങ്കു വയ്ക്കാനോ കൊച്ചു വര്‍ത്തമാനം പറയാനോ ഇവിടത്തെ ഹൈ ടെക് സമൂഹത്തിനു സമയം കാണില്ലായിരിക്കാം.എന്ന് വച്ച് എന്നും പരസ്പരം കാണുന്നവരോട് ഒന്ന് പുഞ്ചിരിചാല്‍ എന്ത് നഷ്ടപ്പെടാനാണ്?
മറ്റു രാജ്യക്കാരുടെയും അന്യ സംസ്ഥാനക്കരുടെയും കാര്യം അവിടെ നില്‍ക്കട്ടെ!!മലയാളികള്‍ തന്നെ "യന്ത്രങ്ങള്‍" ആകുമ്പോഴാണ് വിഷമം തോന്നുന്നത്.ഇപ്പോഴാണ് നമ്മുടെ നാട്ടിലെ ട്രെയിന്‍ യാത്രയെ കുറിച്ചു ഓര്‍ത്ത്‌ പോകുന്നത്.ആ കാലത്തിലെ ചില നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇവിടെ പങ്കു വയ്ക്കണമെന്ന് തോന്നി.അങ്ങനെയാണ് ഈ പോസ്റ്റ്‌ ജന്മം കൊള്ളുന്നത്‌.ഞാന്‍ കണ്ണൂരില്‍ ഒരു വര്ഷം അക്കൌണ്ടിംഗ് പഠിച്ചിരുന്നു.രാവിലെ മംഗലാപുരം-ചെന്നൈ എഗ്മൂര്‍ എക്സ്പ്രസ്സിലും വൈകിട്ട് കോയമ്പത്തൂര്‍-മംഗലാപുരം പാസഞ്ചര്‍ ട്രെയിനിലുമായിരുന്നു യാത്ര.രാവിലെയും വൈകിട്ടുമായുള്ള ആ യാത്രയും ആ യാത്രയ്ക്കിടയിലെ തമാശകളും സന്തോഷങ്ങളും വല്ലാതെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നു.കുമ്പള സ്റ്റേഷനില്‍ നിന്നും കയറുന്ന ഞങ്ങളുടെ ടീമില്‍ 7 പേരുണ്ട്.ഞങ്ങള്‍ 4 വിദ്യാര്തികളും 2 സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥരും ഒരു പലചരക്ക് വ്യാപാരിയും.കാസര്‍കോട്,കോട്ടി
പത്ര പിശാചുക്കളുടെ കാര്യം പറയാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്.ട്രെയിനില്‍ കയറിയത് മുതല്‍ ഇറങ്ങുന്നത് വരെ പത്ര വായന തന്നെ.അവരുടെ വായനക്കിടയില്‍ ട്രെയിനില്‍ എന്ത് നടന്നാലും അവര്‍ അറിയില്ല.ഇതില്‍ വളരെ ചെറിയ ശതമാനം മാത്രമേ സ്വന്തം കാശ് കൊടുത്തു പത്രം വായിക്കാരുല്ലൂ.ബാക്കിയുള്ള ശതമാനത്തിന്റെ കഥയാണ്‌ രസകരം.ഇവര്‍ സ്വന്തമായി പത്രം വാങ്ങിക്കൊണ്ടു വരികയില്ല എന്ന് മാത്രമല്ല,ട്രെയിനില പത്ര വില്‍പ്പനക്കാര് വരുമ്പോള്‍ ഈ കക്ഷികള്‍ ഒന്നുകില്‍ ഉറക്കം നടിക്കും.അല്ലെങ്കില്‍ വിദൂരതയിലേക്ക്നോക്കിയിരിക്കും.
ഒഴിവാക്കാന് ചിലര്‍ പത്രം കടയില്‍ നിന്നും വാങ്ങും.മാത്രമല്ല കടക്കാരനെ കൊണ്ട് തന്നെ പത്രത്തിന്റെ ഒത്ത നടുവിലായി പിന്‍ ചെയ്യിക്കും.
ഒഴിവാക്കാന് ചിലര്‍ പത്രം കടയില്‍ നിന്നും വാങ്ങും.മാത്രമല്ല കടക്കാരനെ കൊണ്ട് തന്നെ പത്രത്തിന്റെ ഒത്ത നടുവിലായി പിന്‍ ചെയ്യിക്കും.
ഓ.... ഈ എന്റെ കാര്യം...പരീക്ഷക്ക്‌ പശുവിനെക്കുറിച്ചു എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ പശുവിനെക്കുറിച്ചു എഴുതി എഴുതി അവസാനം എഴുത്ത് പശുവിനെ കെട്ടുന്ന തെങ്ങിനെ കുറിച്ച് ആയ പോലെയായി.ട്രെയിനിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി പത്രത്തില്‍ കിടന്നു കറങ്ങുന്നു.ട്രയിനിലെ ഒരു പ്രധാന വിഭാഗമാണ്‌ സര്‍ക്കാരുദ്യോഗസ്തര്‍.പ്രത്യേ
റമസാന്‍ മാസത്തിലും ട്രെയിനില്‍ അടിപൊളി ആണ്.സ്ഥിരമായി ട്രെയിന്‍ വൈകുന്നത് കൊണ്ട് ഞങ്ങള്‍ അത്യാവശ്യം നോമ്പ് തുറക്ക് വേണ്ട സാധനങ്ങളെല്ലാം കരുതും.കുടുംബ സമേതമുള്ള യാത്രക്കാരുടെ അടുത്തു പോയിരിക്കും.അഞ്ചര മണിയാകുമ്പോള്‍ അവരുടെ മുമ്പില് നിന്നും ഫോണ്‍ എടുത്തു വെറുതെ "എടാ ഞാന്‍ ഇന്ന് നോമ്പ് തുറക്കാന്‍ എത്തില്ല.ട്രെയിന്‍ ഇന്ന് ലേറ്റ് ആണ്."എന്നൊക്കെ പറയും.നമ്മള്‍ നോമ്പുകാരനാനെന്നു അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്താനുള്ള അടവാണ് ഇത്.അവസാനം നോമ്പ് തുറക്കുന്ന സമയമാകുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ഈത്തപ്പഴം കടിക്കാന്‍ തുടങ്ങും.കുടുംബം സ്വാഭാവികമായും നോമ്പ് തുറ വിഭവങ്ങള്‍ കരുതിയിട്ടുണ്ടാകുമല്ലോ.നമ്മളു
Very nice, oru nalla vayana anubhavam kitty........
ReplyDeleteഇന്ഷാ അല്ലാഹ് .ഞാന്‍ ജനുവരിയില്‍ നാട്ടില്‍ പോകുന്നുണ്ട്.കോഴിക്കോട് പോയി അവിടെ നിന്നും ലോക്കല്‍ ട്രെയിനില്‍ നാട്ടില്‍ പോകണമെന്നാണ് എന്റെ ആഗ്രഹം.!!!!അത്രക്ക് വേണോ? നന്നായി എഴുതി ഭായി, തുടരുക. ദുബായ് മെട്രോയില്‍ മാത്രമല്ല എല്ലായിടത്തും ഈ "മിണ്ടാ"ജീവികള്‍ ഉണ്ട്.
ReplyDeletenjhan bassil polum aduthirikunna alle onnu parijayapedum,,,masilu piduthakare enikk kannil kandu kooda...(pakshe athenikk palappoyum parayum sabathika nashtavum ayitund ketto)
ReplyDelete